Zza Atlantyku dr. Aleksandra Macieja Jabłońskiego: Słowo na Dzień Papieski w Wilnie, Ontario

Jan Paweł II (Fot. Servizio Fotografico de „L’O.R”, Citta del Vaticano)

ŚWIADECTWO PRAWDY 
ŚW. JANA PAWŁA II WIELKI

Słowo na Dzień Papieski w Wilnie, Ontario
2 kwietnia 2023,
Maciej Jabłoński

Dzisiaj przypada osiemnasta rocznica śmierci św. Jana Pawła II, naszego ukochanego Ojca Świętego, jednego z największych Polaków w historii. Po krótkim pontyfikacie Jana Pawła I, który trwał zaledwie 33 dni, konklawe kardynalskie wybrało nowego Papieża, Kardynała Metropolitę Krakowskiego, Karola Wojtyłę, który przyjął imię Jana Pawła II. Rozpoczął się jeden z najważniejszych pontyfikatów XX w., który miał swoje życiowe zakończenie 2 kwietnia 2005 roku. Jego Dziedzictwo Prawdy jaką głosił przez całe swe życie trwa i wymaga naszych dogłębnych studiów, jak również zrozumienia poznawczego. Jego wybór miał szczególny wpływ nie tylko na przemiany w Polsce – w kraju, z którego pochodził, ale na przemiany w całej Europie Środkowo-Wschodniej, związane z upadkiem dyktatury komunistycznej. Miał też przemożny wpływ na ewolucję samego Kościoła podczas swojego 27-letniego wielkiego pontyfikatu. Dokonał niezwykłej pracy, odwiedził prawie cały świat podczas swoich podróży apostolskich, a każda z nich miała niezwykłe znaczenie dla każdego kraju i regionu geograficznego, który odwiedzał. Celem tych odwiedzin było danie Świadectwa Prawdy o naszym Bogu, Jezusie Chrystusie, gdyż tak pojmował swoją rolę ten wielki papież. Pochylenie się i przestudiowanie każdego odwiedzanego kraju czy państwa, widać w Jego homiliach wygłaszanych podczas wszystkich pielgrzymek. Pragnął zrozumieć istotę ziemi, po której stąpał, a którą jak Chrystus kiedyś w Ziemi Świętej, zawsze całował. Karol Wojtyła, ksiądz, biskup, arcybiskup, kardynał i wreszcie papież, a później błogosławiony i następnie kanonizowany był postacią wielowymiarową i pozostał postacią monumentalną, chociaż odległość od Jego przejścia do Pana nie jest jeszcze tak daleka.

Każdy pontyfikat w historii Kościoła był namaszczony znakiem krzyżma i dziedzictwem namiestnictwa chrystusowego, które nie zawsze jest przyjmowane przez współczesny mu świat. Znak Krzyża – męki Pańskiej, jest, był i będzie znakiem sprzeciwu dla świata. Znak ten jest przedwieczną prawdą, która jest wielkim wyzwoleniem człowieka z niewoli grzechu. Prawdą odkupienia i prawdą Bożej miłości dla każdego człowieka.

Podczas swojego ziemskiego pielgrzymowania Karol Wojtyła, potem ks. Karol Wojtyła, biskup, arcybiskup, kardynał i wreszcie papież św. Jan Paweł II spotykał miliony ludzi. Odwiedził 129 państw, co było uznawane jako chęć zbudowania nowych relacji nie tylko międzyludzkich, ale również między głównymi religiami. W swoim nauczaniu był jednak tradycjonalistą. Sprzeciwiał się cywilizacji śmierci: aborcji, eutanazji, genetycznym eksperymentom, łącznie z metodą in vitro. Promował obronę życia nienarodzonych, obronę najsłabszych i pogardzanych w życiu społecznym. Odrzucał to, co cechuje współczesny i okrutny tzw. ,,lepszy świat”. Występował w obronie prześladowanych przez komunizm i inne formy ucisku politycznego w różnych częściach świata. Pełnił służbę papieską do śmierci. Głosił godność ludzkiego cierpienia i było to widoczne podczas Jego postępującej choroby, szczególnie w ostatnim okresie życia.

Każdego człowieka oprócz zaczynu twórczego złożonego w nim przez samego Boga, kształtuje zawsze dom rodzinny, szkoła, potem często studia i wreszcie praca. Niebagatelny jest wpływ środowiska, w którym człowiek wzrasta i potem tworzy swój własny świat. Z powodu wczesnej utraty matki, a potem podczas okupacji ojca, Karol Wojtyła szedł sam przez całe swoje dorosłe życie. Jego samotność nie była samotnością pełną, ponieważ miał naturę otwartą, pełną inwencji, z duszą artystyczną. Był też w swoim życiu aktorem, a także poetą przez całe swe życie. Był jednak przede wszystkim filozofem i teologiem z wykształcenia i nie wolno nam tego zapomnieć. Przeżywał świat w sposób mądry i uporządkowany, posiadał w sobie tę niedoścignioną iskrę Bożą. Nie bał się życia i kroczył mężnie. Miał zawsze wkoło siebie grono przyjaciół i ludzi, którzy Go niezwykle cenili i kochali. Sam był małomówny i bardzo lubił słuchać innych, czasem nawet w pewnym zamyśleniu. Widać to na wielu zdjęciach. Zawsze był dostępny dla wszystkich. Był dobrym towarzyszem różnych wypraw i wycieczek w swojej młodości. Był też prekursorem nowej pracy formacyjnej z młodzieżą głównie akademicką, prowadzoną na różnych forach duszpasterstw akademickich i to nie tylko Krakowa. Miał też wielu przyjaciół. Znajomość z Nim była i jest błogosławieństwem dla tych którzy Go spotkali na swojej drodze życia. 

Każdy z nas spotyka w życiu świętych, nie zdając sobie z tego sprawy, ponieważ Bóg przemawia do człowieka głosem innych, często nieznanych ludzi. Tak było kiedyś z księdzem Karolem Wojtyłą. Pozostawił wielkie dziedzictwo intelektualne i wielką spuściznę twórczą. Podczas pontyfikatu ogłosił 14 encyklik, 14 adhortacji, 12 konstytucji i 42 listy apostolskie. Wydał też wiele rozpraw teologicznych i filozoficznych, oraz książek pisanych samodzielnie lub z pomocą innych, wiele wierszy, kilka poematów i dramatów. Nakręcono o nim wiele wspaniałych filmów.

Ilość osób przez niego beatyfikowanych i kanonizowanych, też była niezwykła – kanonizował 482 i beatyfikował 1342 osoby (świeckich i duchownych), w tym dwóch swoich poprzedników Piusa IX i Jana XXIII. Jego praca twórcza była żmudna i niezwykle dogłębna. Jeżdżąc na wykłady dwa razy w tygodniu pociągiem na KUL z Krakowa, zawsze czytał i robił zapiski. Potem kontynuował pracę nawet w swojej biskupiej, arcybiskupiej i wreszcie kardynalskiej limuzynie, gdzie był zamontowany specjalny drewniany pulpit z małą lampką, zezwalający na pracę nawet podczas jazdy samochodem.

Poznanie tej spuścizny jest naszym obowiązkiem, na równi z czytaniem Pisma Świętego. Pismo Święte można poznać nawet stosunkowo dobrze przez słuchanie ewangelii i regularnych homilii świątecznych. Szersze spojrzenie na współczesność przez pryzmat prawdy Bożej może dać jedynie poznanie ważnych i przełomowych encyklik papieskich. Wydawali je również poprzedni papieże ostatnich czasów jak Leon XIII, Pius XI, Pius XII, Jan XXIII czy Paweł VI. Wszystkie encykliki św. Jana Pawła II są ważne, ale które są najważniejsze?  Niewątpliwie na pierwszy plan wybijają się cztery encykliki: 

Redemptor hominis (Odkupiciel człowieka) – ogłoszona 4 marca 1979 roku. Pierwsza encyklika Jana Pawła II z wielkiego cyklu o św. Trójcy, gdzie przedstawił ludzki wymiar Odkupienia na Krzyżu Jezusa Chrystusa i podkreślił, że Człowiek nie może żyć bez miłości (w rozumieniu, że człowiek nie może żyć bez Boga).

Laborem exercens (O pracy ludzkiej) – ogłoszona 14 września 1981 z okazji 90. rocznicy słynnej encykliki Leona XIII – Rerum Novarum (Rzeczy nowych), z 15 maja 1891 (encyklika ta odrzucała marksistowski socjalizm i skrajny pełny wyzysku kapitalizm). Wydanie jej zbiegło się z okresem Solidarności w Polsce. Encyklika w centralnym punkcie stawia godność osoby i pracy ludzkiej oraz jej wzajemne relacje. Wyjaśnia też pojęcie pracy w kontekście społeczeństwa, rodziny i narodu. Podkreśla, że każdy staje się prawdziwym człowiekiem przez pracę. 

Evangelium Vitae (Ewangelia życia) – wydana 25 marca 1995. Encyklika nosi podtytuł O wartości i nienaruszalności życia ludzkiego i jest kamieniem węgielnym nauczania św. Jana Pawła II (równocześnie będąc centralnym tematem nauczania Kościoła). 

Fides et ratio (Wiara i rozum) – podtytuł: O relacjach między wiarą a rozumem z 14 września 1998. Encyklika ta przedstawia wzajemne relacje między wiarą i rozumem. Wiara nadaje sens ludzkiej egzystencji, a rozum powoduje, że nasza wiara musi stać się wiarą dojrzałą i pełną.

Poznanie papieskich encyklik jest bardzo ważne, bo w nich zawarta jest nauka Kościoła w odpowiedzi na najważniejsze zagadnienia współczesności. Nasze życie podczas pontyfikatu św. Jana Pawła II miało wielkie i stałe odniesienie w Jego postaci. Teraz przyszedł czas na pełniejsze poznanie Jego nauki. 

Oto słowa, które są tytułem jednej z Jego książek, w której pisze o swoim powołaniu do służby Panu, a wydanej w 2004 roku, przez Wydawnictwo św. Stanisława w Krakowie:

WSTAŃCIE, CHODŹMY!

Są to słowa z Ewangelii św. Marka (Mk,14, 42), którymi posłużył się by zatytułować zbiór rozważań o swojej biskupiej drodze od 1958 aż do czasów, gdy był już jako Jan Paweł II Namiestnikiem Chrystusa. Słowa te skierował kiedyś Chrystus do św. Piotra, św. Jakuba i św. Jana. Dzisiaj możemy użyć podobnych słów, jako wezwanie skierowane do nas samych:

WSTAŃMY, CHODŹMY ZA NIM! ZA ŚW. JANEM PAWŁEM II DO CHRYSTUSA!

Herb papieski św. Jana Pawła II 

(Autor: Magul, CC BY-SA 3.0)