Prawnik, działacz chadecki, poseł na Sejm I kadencji i minister sprawiedliwości II RP.
Urodził się w wielkopolskim Czekanowie jako syn administratora tamtejszego majątku.
Uczęszczał do gimnazjów w Trzemesznie i Rogoźnie, gdzie był prezesem tajnego koła Towarzystwa Tomasza Zana (1902-1903). Osierocony przez ojca, kształcił się dzięki stypendium Towarzystwa Naukowej Pomocy im. Karola Marcinkowskiego na wydziałach prawa uniwersytetów w Berlinie oraz Getyndze i otrzymał stopień doktora.
Po studiach zamieszkał w Wągrowcu i pracował jako adwokat. W czasie I wojny światowej został zmobilizowany do armii niemieckiej.
Od 1918 r. był związany z Poznaniem, prowadząc tam kancelarię adwokacką, a następnie notarialną. Przez wiele lat pełnił funkcję radnego miasta. Działał w Towarzystwie Miłośników Miasta Poznania, a także w ZHP, redagując miesięcznik „Ruch Harcerski” – organ Głównej Kwatery Harcerskiej w Poznaniu.
W działania polityczne zaangażował się u progu niepodległości. W okresie powstania wielkopolskiego był sekretarzem generalnym Komisariatu Naczelnej Rady Ludowej, a później szefem Wydziału Sądownictwa i Administracji tego Komisariatu.
Został bliskim współpracownikiem Wojciecha Korfantego i czołowym reprezentantem wielkopolskiej chadecji.
Pracował w Ministerstwie byłej Dzielnicy Pruskiej (1919–1922), kierował departamentem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a w latach 1922-1927 był posłem do Sejmu RP I kadencji i członkiem parlamentarnego klubu Chrześcijańsko-Narodowego Stronnictwa Pracy. Zasiadał jednocześnie w Radzie Naczelnej Chrześcijańskiej Demokracji.
Od 20 listopada 1925 r. do 14 maja 1926 r. zajmował stanowisko ministra sprawiedliwości w rządach Aleksandra Skrzyńskiego i Wincentego Witosa. Podczas zamachu majowego został wysłany przez premiera Witosa samolotem do Poznania w celu zorganizowania pomocy z Wielkopolski.
Później wycofał się z czynnego życia politycznego, jakkolwiek w 1934 r. uczestniczył w założycielskim zjeździe prorządowego Zjednoczenia Chrześcijańsko-Społecznego i wybrany został na wiceprezesa Rady Naczelnej.
Jesienią 1939 r., chroniąc się przed aresztowaniem, wyjechał do Warszawy, gdzie znalazł zatrudnienie w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych.
Po wojnie wrócił do Poznania, reaktywował notariat i stanął na czele okręgowej Rady Notarialnej.
W 1949 r. jako członek rad nadzorczych kilku poznańskich spółek stanął przed sądem oskarżony o przestępstwa finansowe, ale w rewizji tę sprawę umorzono.
Po odwilży gomułkowskiej powrócił do pracy w harcerstwie i był członkiem Rady Gospodarczej Komendy Chorągwi Wielkopolskiej ZHP. W ostatnich latach życia zajmował się studiami filozoficzno-przyrodniczymi.
Zmarł w Kościanie. Został pochowany na Cmentarzu Górczyńskim w Poznaniu (kwatera ILb1-1-4).