1 września – 132 lata temu urodziła się Olga Drahonowska – Małkowska

Olga Drahonowska-Małkowska (1888-1979), współtwórczyni polskiego harcerstwa, współautorka hymnu harcerskiego, poetka, rzeźbiarka i pianistka.

Urodziła się w Krzeszowicach. Była córką był zarządcą małopolskich dóbr hr. Potockiego. Ojciec był z pochodzenia Ormianinem, matka Czeszką. Po maturze w krakowskim gimnazjum wstąpiła do Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, gdzie wkrótce ujawniła swe talenty także jako poetka i rzeźbiarka. Pasje sportowe rozwijała w „Sokole”, gdzie została instruktorką wychowania fizycznego. Działała w organizacji wychowania narodowego Eleusis oraz w niepodległościowym „Zarzewiu”, awansując na stopień porucznika Polskich Drużyn Strzeleckich. Poznała tam przyszłego męża Andrzeja Małkowskiego (ich ślub odbył się w czerwcu 1913 r.).

Gdy 26 lutego 1911 r. na spotkaniu członków największych organizacji młodzieżowych we Lwowie została podjęta decyzja o stworzeniu skautingu na ziemiach polskich, Drahnowska włączyła się w organizowanie kursów instruktorskich, a wiosną została pierwszą komendantką skautek w Naczelnej Komendzie Skautowej i jednocześnie drużynową I żeńskiej drużyny im. Emilii Plater. We wrześniu 1912 roku była współautorką hymnu ZHP.

Lata 1913-1915 spędziła na leczeniu w Zakopanem, gdzie zakładała harcerstwo, placówki charytatywne, zorganizowała skautową straż porządkową i pocztę oraz tajne składy broni w Tatrach. W lutym 1915 r. po próbie ogłoszenia przez Andrzeja Małkowskiego Republiki Podhalańskiej jako zaczątku niepodległej Polski policja austriacka wykryła te magazyny, uciekła z mężem do Szwajcarii, skąd wyjechała do USA. W latach 1918-1921 mieszkała w Wielkiej Brytanii. Utrzymując się z pracy ogrodniczki, kustosza zbiorów i nauczycielki muzyki organizowała drużyny skautek.

W listopadzie 1921 r. wróciła do Zakopanego. Pracowała jako nauczycielka w Szkole Gospodarstwa Domowego, zakładała szkoły i obozy instruktorek ZHP w Kuźnicach i Sromowcach, przewodziła ogólnopolskim zjazdom harcerek i zasiadała we władzach światowych komitetów i konferencji żeńskiego skautingu.

Po klęsce wrześniowej w 1939 roku dotarła do Wielkiej Brytanii, gdzie w 1942 r. została przewodniczącą Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny. Założyła Dom Dziecka Polskiego w Dartmouth, a następnie w Castlemains. Po wojnie poprzez Caritas dostarczała żywność dzieciom zniszczonej Warszawy. W latach 1948–1960 prowadziła kolejny sierociniec dla polskich dzieci.

Powróciła do kraju w 1961 r. Osiadła początkowo we Wrocławiu, a w 1964 r. zamieszkała w drewnianym domku przy ul. Małe Żywczańskie 17A w Zakopanem. Zmarła 15 stycznia 1979 r. Spoczywa na Nowym Cmentarzu w Zakopanem przy ul. Nowotarskiej.W 2018 r. została pośmiertnie uhonorowana Orderem Orła Białego.