16 czerwca – 18 lat temu zmarł ks. prof. Michał Poradowski (1913-2003)

16 czerwca 2021

Duchowny katolicki, kapelan Narodowych Sił Zbrojnych. Teolog, socjolog, publicysta. Działacz narodowy i polonijny.

Urodził się w rodzinie ziemianina-inżyniera w Niedźwiadach pod Kaliszem. W latach 1923-1931 był uczniem Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Kaliszu. Działał w drużynie harcerskiej którą przekształcił w „Drużynę Kajakową”. Należał też do Młodzieży Wielkiej Polski OWP, którego komisarzem w Kaliszu był jego starszy brat, Szymon.

W 1932 r. został alumnem Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie przez pięć lat studiował filozofię i teologię. Po święceniach kapłańskich (1936) podjął studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, które kontynuował po wybuchu wojny na tajnych kompletach. Jednocześnie studiował teologię na Uniwersytecie Jagiellońskim.

Od początku okupacji niemieckiej włączył się w narodową konspirację. Działał w Narodowo-Ludowej Organizacji Wojskowej, a później w Narodowych Siłach Zbrojnych. Pod pseudonimem „Benedykt” , w stopniu kapitana, pełnił do lutego 1944 r. funkcję szefa Służby Duszpasterskiej NSZ, organizując wykłady i kursy ideowe dla żołnierzy i kapelanów NSZ (pokłosiem wykładów dla żołnierzy i kapelanów NSZ była książka „Katolickie Państwo Narodu Polskiego”). Redagował miesięcznik „Lux Mundi” poświęcony sprawom duszpasterstwa wojskowego. Do czasu wysiedlenia przez Niemców na początku czerwca 1944, pełnił funkcję kapelana w domu sióstr miłosierdzia w Chylicach pod Warszawą. Odcięty od stolicy, okres powstania spędził w Bornerowie, skąd został wywieziony do obozu jenieckiego w Murnau.

Uwolniony pod koniec wojny, objął parafię św. Jakuba Apostoła w Tłokini koło Kalisza. Zdołał obronić doktorat na UJ („Człowiek i społeczeństwo w nauce społecznej Kościoła i nowoczesnych doktryn społecznych: w faszyzmie, w hitleryzmie i w marksizmie. Studium porównawcze”) i otrzymać stanowisko profesora w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku. W październiku 1945 r., po aresztowaniu brata, był poszukiwany przez Urząd Bezpieczeństwa i za zgodą władz diecezjalnych został przerzucony na Zachód, gdzie krótko przed demobilizacją pełnił funkcję kapelana w II Korpusie gen. Andersa.

W lutym 1946 r., osiadł w Paryżu i niemal cztery lata studiował równocześnie na Sorbonie, w Instytucie Katolickim oraz w Narodowej Fundacji Nauk Politycznych, uzyskując trzy kolejne doktoraty z teologii, prawa i socjologii (m.in. za pracę o teorii rewolucji permanentnej w marksizmie).

W styczniu 1950 r. przybył do Chile, gdzie przez ponad 40 lat był profesorem na uczelniach katolickich w Santiago i Valparaíso. Działał w licznych stowarzyszeniach naukowych Ameryki Południowej. W styczniu 1952 r. został wybrany prezesem Zjednoczenia Polaków w Chile. Był przedstawicielem londyńskiej Rady Trzech, a potem rządu RP na Uchodźstwie.

Zajął się działalnością redaktorską i publicystyczną. W latach 1950-1960 kierował miesięcznikiem „Polak w Chile”. Publikował w licznych południowoamerykańskich czasopismach, a także w „Duszpasterzu Polskim Zagranicą” (Rzym), w „Verbo” (Madryt) i w „Myśli Polskiej” (był członkiem Rady Programowej). Zorganizował wiele konferencji poświęconych różnym mutacjom marksizmu i komunizmu. W latach 1953-1965 wydawał własny kwartalny przegląd (Revista) „Estudios sobre el communismo” (Studia nad komunizmem), co musiał przerwać pod presją lewicujących hierarchów kościelnych.

Po objęciu w 1970 r. władzy w Chile przez Salvadore Allende został usunięty z uczelni, otrzymał zakaz noszenia sutanny i zaczął zarabiać na życie jako taksówkarz. We wrześniu 1973 r. zdecydowanie poparł wojskowy przewrót pod dowództwem gen. Augusta Pinocheta (spotykał się z nim osobiście) i ponownie skoncentrował się na pracy naukowej.

Do Polski powrócił we wrześniu 1993 r. i zamieszkał w domu wdowy po swoim bracie we Wrocławiu. Nie zaprzestał działalności naukowej i publicystycznej. W latach 1994-2001 opublikował kilkanaście książek.

Był konsekwentnym reprezentantem prawicy katolickiej i narodowej oraz zdecydowanym antykomunistą. W licznych wykładach i publikacjach przestrzegał przed globalnym zagrożeniem ze strony wszelkich odmian marksizmu i masonerii. Ukazywał ich wpływ na Kościół i współczesne społeczeństwa. Opisywał rolę, jaką odgrywają one w procesie likwidacji państw narodowych i w budowie nowego, liberalnego i ateistycznego „ładu” z jednym światowym rządem. Wskazywał na destrukcyjną rolę Soboru Watykańskiego II, fałszywego ekumenizmu, neokatechumenatu i „teologii wyzwolenia”. W pracy „Talmud czy Biblia?” przekonywał, że korzenie chrześcijaństwa nie wywodzą się z judaizmu.

Zmarł we wrocławskim szpitalu. Pochowany został w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Kokaninie koło Kalisza.

Autor: Redakcja IDMN