16 grudnia – 101 lat temu urodziła się Maria Okońska (1920-2013)

16 grudnia 2021

Polonistka, psycholog, założycielka Instytutu Prymasa Wyszyńskiego.

Urodziła się w Warszawie. Jej ojciec Ludwik zginął jako ochotnik w wojnie polsko-bolszewickiej przed jej narodzinami. W 1939 r. ukończyła Liceum Królowej Jadwigi. W czasie okupacji studiowała polonistykę na tajnym Uniwersytecie Warszawskim oraz psychologię i pedagogikę na Uniwersytecie Ziem Zachodnich.

Naukę łączyła z działalnością apostolską wśród dziewcząt. Wraz z Marią Wantowską i Janiną Michalską zainicjowała powstanie wspólnot życia konsekrowanego osób świeckich, które stały się zaczątkiem przyszłego instytutu, od 2006 r. noszącego nazwę Instytut Prymasa Wyszyńskiego.

26 sierpnia 1942 r. podczas konspiracyjnego obozu u Niepokalanek w Szymanowie przewodniczyła pierwszemu spotkaniu grupy dziewcząt. Ponieważ było ich osiem, nazwały się „Ósemką”. Jako program duchowy przyjęły one osiem błogosławieństw. Za swoją patronkę obrały Maryję, Królową Polski (Instytut od początku działalności był związany z sanktuarium na Jasnej Górze). W listopadzie t.r. w Zakładzie dla Ociemniałych w Laskach spotkała się po raz pierwszy z ks. prof. Stefanem Wyszyńskim, który zgodził się zostać ojcem duchowym tej inicjatywy. W 1943 r. powołała zarząd założycielski, tzw. Trio (Maria Okońska, Maria Wantowska i Janina Michalska) działający pod bezpośrednim kierownictwem ks. Wyszyńskiego.

Pod pseudonimem „Emmanuela” wzięła udział jako łączniczka AK w Powstaniu Warszawskim. Po jego upadku wraz z „Trio” zamieszkała na Jasnej Górze.

Po wojnie kontynuowała studia na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim oraz pracę apostolską wśród dziewcząt, organizując tzw. „ogniska” i obozy akademickie. W 1948 r. za tę działalność została aresztowana przez UB i uwolniona po kilkumiesięcznym więzieniu dzięki interwencji Stefana Wyszyńskiego (wówczas bpa lubelskiego).

W 1956 r., wraz z „Trio” odwiedzała prymasa internowanego w Komańczy, pracując z nim nad „ustawami” Instytutu Pomocnic Maryi oraz redakcją „Jasnogórskich Ślubów Narodu”, których była faktyczną pomysłodawczynią. Jako jedyny świadek towarzyszyła kard. Wyszyńskiemu gdy je składał w miejscu odosobnienia 26 sierpnia. Po jego uwolnieniu, przez kolejne lata Wielkiej Nowenny rozpowszechniała i realizowała ich program.

Do końca życia pracowała w Sekretariacie Prymasa. Została wymieniona imiennie w jego testamencie warszawskim. Gdy zmarł w 1981 r., zajęła się gromadzeniem i porządkowaniem jego dziedzictwa a także staraniami o beatyfikację. Wielokrotnie spotykała się z Janem Pawłem II.

Zmarła 6 maja 2013 r. w Częstochowie.

Autor: Redakcja IDMN