24 lutego – 152 lata temu urodził się Maciej Glogier (1869-1940)

24 lutego 2021

Prawnik i działacz społeczny w Radomiu, senator I kadencji.

Urodził się w Radomiu i z tym miastem związał niemal całe swoje życie. W 1889 r. ukończył miejscowe gimnazjum. W 1893 r. po studiach na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego powrócił, podejmując pracę sekretarza sądowego, a następnie pisarza hipoteki. Wcześnie osierocony utrzymywał się w młodości z korepetycji, lekcji muzyki i redagowania skryptów studenckich.

Szybko zdobywał autorytet, zarówno jako prawnik, jak i – przede wszystkim – wybitny działacz społeczny. Wspominał: „Brałem udział we wszystkich poczynaniach kulturalnych, dobroczynnych i oświatowych, przeważnie na terenie Radomia, ale również poza Radomiem, uważając, że praca społeczna jest obowiązkiem każdego obywatela polskiego”.

Jako współzałożyciel radomskiego koła Polskiej Macierzy Szkolnej współorganizował w 1905 r. pierwszą w Radomiu szkołę średnią z polskim językiem wykładowym. Przez wiele lat był prezesem Powiatowej Rady Szkolnej. Sam w radomskich gimnazjach prowadził wykłady z ekonomii i prawa. Ogłosił również drukiem podręcznik „Elementarny wykład ekonomii społecznej dla użytku szkół handlowych” (1911). Był wieloletnim prezesem miejscowego Towarzystwa Dobroczynności. W Towarzystwie Opieki nad Umysłowo Chorymi, w Komitetach Obywatelskich i Oddziale PCK pełnił funkcje wiceprezesa.

Jego pasją była muzyka. Grał na skrzypcach i wiolonczeli. Po powrocie ze studiów w Warszawie założył amatorską orkiestrę, kierował radomskim Towarzystwem Śpiewaczym „Lutnia” i filią Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego im. Fryderyka Chopina. W 1925 r. założył filię warszawskiej Wyższej Szkoły Muzycznej im. F. Chopina i został jej pierwszym dyrektorem.

Jakkolwiek nie angażował się w struktury partyjne obozu narodowego i deklarował apolityczność, uchodził za reprezentanta miejscowej endecji. W okresie I wojny światowej był wiceprezydentem Radomia, a następnie (1917-1920) prezesem Sądu Okręgowego. U progu niepodległości kierował organizacją okręgowego sądownictwa. Dzięki „ideowej współpracy bardzo wartościowego pierwszego zastępu sądowników polskich” misję tę zakończył sukcesem. W 1920 r. awansował na stanowisko szefa Sekcji Służbowej Ministerstwa Sprawiedliwości w Warszawie, jednak z powodów rodzinnych po kilkunastu miesiącach powrócił do rodzinnego miasta i otrzymał stanowisko notariusza. W czasach plebiscytu i powstań angażował się na rzecz niesienia pomocy dla Górnego Śląska.

W latach 1922-1927 piastował mandat senatora oraz sekretarza izby, należąc do Klubu Chrześcijańsko – Narodowego, do którego pociągał go „wysoki poziom kultury i etyki członków tego klubu, z pośród których wymienię Ks. Arcybiskupa Teodorowicza, Ks. Biskupa Sapiehę, generała Hallera, Witolda Czartoryskiego, prof. Dubanowicza, Kasznicę, Strońskiego, Janta – Połczyńskiego i wielu innych”.

W 1928 r. został odznaczony przez papieża Piusa XI Orderem Grzegorza Wielkiego. Od 1934 r. był na emeryturze i koncentrował się na działaniach społecznych.

Zmarł 20 sierpnia 1940 r. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Limanowskiego w Radomiu.

Autor: Redakcja IDMN