26 kwietnia – 81 lat temu został zamordowany bł. o. Stanisław Kubista SVD (1898-1940)

Duchowny katolicki, werbista, błogosławiony Kościoła katolickiego.

Urodził się w Kostuchnie (dziś w granicach Katowic) w wielodzietnej polskiej rodzinie pracownika leśnego posiadłości Hochbergów. Po ukończeniu szkoły elementarnej, w 1912 r. wstąpił do Niższego Seminarium Misyjnego w Nysie u misjonarzy-werbistów. Naukę przerwał w maju 1917 r. wskutek powołania do wojska. Służył na froncie francuskim a następnie w Szczecinie jako radiotelegrafista. Po powrocie z wojny do Nysy i zdaniu matury rozpoczął nowicjat i w zgromadzeniu werbistów w Mödling pod Wiedniem. W 1921 r. złożył śluby zakonne, a po ukończeniu studiów filozoficzno-teologicznych w 1927 r. przyjął święcenia kapłańskie. Przełożeni pisali: „Jest nieco melancholijny, jest cichy i skromny, uosobienie spokoju, trochę zamknięty, pracuje spokojnie z wyczuciem celu. Wierny regule, miłujący porządek, ofiarny, opanowany, cierpi nieco na nacjonalizm, którego nie ujawnia na zewnątrz …” .

Marzył o pracy misyjnej na Filipinach lub Nowej Gwinei, lecz jesienią następnego roku został skierowany został do domu zakonnego św. Józefa w Górnej Grupie koło Grudziądza.

Pracował tam jako ekonom i nauczyciel gimnazjalny. Kierował klasztorną drukarnią, którą wybudował i wyposażył, pełnił także obowiązki mistrza nowicjatu i prokuratora prowincji. Był dyrektorem zakonnego wydawnictwa i redaktorem licznych czasopism („Mały Misjonarz”, „Kalendarz Małego Misjonarza”, „Kalendarz Słowa Bożego”, „Skarb Rodzinny”, założony przez niego w 1937 r. „Posłaniec św. Józefa”), w których sam publikował i rysował. Pozostawił po sobie dramat misyjny „Krzyż i słońce” poświęcony historii Inków, oraz powieści: „Królowa Matamby”, „Brygida” i „W mrokach i światłości”. W latach 1931-1933 współtworzył klasztorne Muzeum Etnograficzne, gdzie umieszczono eksponaty z Chin, Brazylii i Nowej Gwinei.

Po wybuchu II wojny światowej pod koniec października 1939 r. został wraz z innymi duchownymi – ofiarami pomorskiej „Intelligenzaktion” – internowany przez Gestapo w macierzystym domu misyjnym w Górnej Grupie. W lutym 1940 r. przez obóz przejściowy Neufahrwasser w gdańskim Nowym Porcie trafił do KL Stutthof, skąd w kwietniu został wywieziony do KL Sachsenhausen niedaleko Berlina. Wycieńczony i chory na zapalenie płuc, po 20 dniach pobytu poniósł śmierć męczeńską pod butami niemieckiego kapo, który zmiażdżył mu gardło.

Został beatyfikowany przez Jana Pawła II w grupie 108 duchownych męczenników czasów II wojny światowej, w Warszawie 13 czerwca 1999 r.