26 września – 141 lat temu urodził się Tadeusz Michejda

26 września 2020

Lekarz, działacz społeczny. członek Ligi Narodowej, działacz Narodowej Partii Robotniczej, Stronnictwa Pracy i Stronnictwa Demokratycznego. Senator III kadencji w II RP. W czasach PRL poseł i minister zdrowia.

Był synem pastora ze Śląska Cieszyńskiego. Po studiach w Krakowie, Pradze i Wiedniu w 1906 r. został doktorem wszechnauk medycznych na UJ. Do 1909 r. służył w stopniu kapitana w szpitalach armii Austro-Węgier, a następnie jako lekarz miejski w Tuchowie.

W okresie nauki działał w wielu organizacjach społecznych. Należał do młodzieżowej „Jedności” w Cieszynie, stał na czele „Ogniska” w Pradze, Związku Akademików Polskich na Śląsku, „Znicza”. Był członkiem tajnej Ligi Narodowej, zarządu głównego Polskiej Macierzy Szkolnej i prezesem cieszyńskiego gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”

W 1918 r. wszedł w skład Rady Narodowej Księstwa Cieszyńskiego i uczestniczył w akcji rozbrajania wojsk okupacyjnych na Zaolziu. W 1919 r. przewodniczył akcji plebiscytowej na tym terenie. Aresztowany przez Czechów za organizowanie zbrojnego oporu, został zwolniony z internowania po interwencji misji alianckiej.

W odrodzonej Polsce pracował jako lekarz powiatowy i szef Kasy Chorych w Działdowie (1921-1929), w Toruniu (1929-1932), gdzie zorganizował zakład fizjoterapii, oraz w Ostrowie Wielkopolskim. Zajmował eksponowane stanowiska we władzach okręgowych związków lekarskich i PCK.

Oprócz aktywności zawodowej zaangażował się w politykę. Od 1921 r. był członkiem kierownictwa Narodowej Partii Robotniczej. Po przewrocie w maju 1926 stanął w opozycji wobec obozu sanacyjnego. W latach 1930-1935 został senatorem z ramienia “Centrolewu” (zasiadając w zespole NPR). W 1937 r. uczestniczył w kongresie zjednoczeniowym NPR, Polskiego Stronnictwa Chrześcijańskiej Demokracji i Związku Hallerczyków, na którym został wybrany do Rady Naczelnej nowoutworzonego Stronnictwa Pracy.

Od 1936 r. był związany z działającą w Zagłębiu Dąbrowskim lożą masońską „Staszic”.

Po wybuchu II wojny początkowo przebywał w Warszawie. Poszukiwany przez Niemców wyjechał na południe. Mieszkał w Cieszynie i Krakowie. Od 1942 r. kierował rzeszowską Kasą Chorych. Nie uczestniczył w konspiracji. Odrzucił propozycję pracy w Warszawie w Delegaturze Rządu RP na Kraj.

Po wojnie organizował okręgowe izby i związki lekarskie w Rzeszowie i Ostrowie Wlkp. Po reaktywowaniu działalności Stronnictwa Pracy w 1945 r. został wiceprezesem Komitetu Wykonawczego, a następnie prezesem Rady Naczelnej SP. Stał się rzecznikiem współpracy z władzą komunistyczną. W latach 1946-1952 zasiadał w sejmie. Na pocz. 1946 został wiceministrem zdrowia, rok później szefem tego resortu, a latach 1951-1952 ministrem bez teki. Gdy w lipcu 1946 r. Karol Popiel zawiesił działalność partii, Michejda należał do grupy usiłującej kontynuować działalność licencjonowanej chadecji. 6 lutego 1949 r. stanął na czele partii. W tym samym roku został członkiem Ogólnokrajowego Komitetu Obchodu 70-lecia urodzin Józefa Stalina i władz Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej i ZBOWiDu.

Po rozwiązaniu Stronnictwa Pracy 9 lipca 1950 r. wraz z wybranymi jego członkami dołączył do struktur Stronnictwa Demokratycznego, gdzie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Centralnego Komitetu oraz członka prezydium.

Zmarł 18 kwietnia 1956 r. w Warszawie. Został pochowany na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie (kw. Aa, rząd pn., nr 2).

Autor: Redakcja IDMN