29 lipca – 79 lat temu św. Maksymilian Kolbe dobrowolnie wybrał śmierć głodową w Auschwitz w zamian za skazanego współwięźnia
29 lipca 2020Maksymilian Maria Kolbe (1894-1941), duchowny, franciszkanin, doktor kościoła, misjonarz, wybitny katolicki wydawca i organizator.
Urodził się 8 stycznia 1894 w Zduńskiej Woli przy ulicy Browarnej 9 jako drugi syn Juliusza Kolbei Mariannyz domu Dąbrowskiej. Miał czterech braci. Składając śluby zakonne 1 lutego 1914 r., przyjął imię Maria. 22 kwietnia 1915 r. Uniwersytet Gregoriański Ojców Jezuitów wystawił 21-letniemu Maksymilianowi Marii dyplom doktorski z filozofii. Doktorat z teologii uzyskał na Wydziale Teologicznym Ojców Franciszkanów 22 lipca 1919 r.
W czasie studiów filozoficzno-teologicznych dojrzewało w nim pragnienie służby dla Niepokalanej. Poruszony gwałtownymi wystąpieniami przeciwko papieżowi, które miały miejsce na ulicach Rzymu w 1917 r., wraz z kilkoma współbraćmi założył stowarzyszenie kościelne pod nazwą Militia Immaculatae, zwane w Polsce Rycerstwem Niepokalanej.
W 1927 r. w Teresinie pod Warszawą założył klasztor-wydawnictwo Niepokalanów. Kiedy po dziesięciu latach został ponownie przełożonym, Niepokalanów był największym katolickim klasztorem na świecie. W kwietniu 1930 r. dotarł do Japonii, gdzie przyjęty życzliwie przez biskupa Nagasaki. Nieznając języka, już miesiąc później wydał po japońsku pierwszy numer „Rycerza”. Wkrótce na peryferiach miasta wybudował klasztor, który nazwał Ogrodem Niepokalanej. Praca misyjna niepokalanowskich misjonarzy zaowocowała nawróceniami, chrztami i powołaniami zakonnymi. Stąd niebawem powstały tam Małe Seminarium, nowicjat i studium filozoficzno-teologiczne.
W 1936 r. przełożeni odwołali o. Maksymiliana do Polski. Był to czas największego rozkwitu polskiego Niepokalanowa. Żyło tam 800 zakonników. „Rycerz Niepokalanej” wydawany był w 750 tys. egz., osiągnąwszy nawet jednorazowo nakład 1 mln. Rycerstwo Niepokalanej rozszerzało się na całym świecie. O. Maksymilian wykorzystywał wszelkie zdobycze techniki, które według niego powinny najpierw służyć dobru. W 1936 r. pojechał na pierwszy pokaz telewizji do Berlina, zanierzając w przyszłości również i to medium użyć dla chwały Bożej. W Niepokalanowie w 1938 r. była już radiostacja. Cieszył się, że powstał tutaj „Mały Dziennik”, codzienne ogólnopolskie pismo katolickie.
W momencie wybuchu wojny otworzył bramy klasztoru dla uciekinierów, rannych, chorych, głodnych, chrześcijan i Żydów. Oświadczył: „Jesteśmy gotowi oddać życie za nasze ideały”. 17 lutego 1941 r. został aresztowany przez gestapo i przewieziony na Pawiak, a 28 maja do Auschwitz.
Gdy latem 1941 r. z obozu uciekł jeden z więźniów, 29 lipca Niemcy w odwet za ucieczkę wybrali dziesięciu ludzi na śmierć głodową. Gdy jeden z nich, Franciszek Gajowniczek, głośno rozpaczał, że zostawia żonę i dzieci, z szeregu wystąpił o. Maksymilian i zgłosił się na śmierć za niego. Maksymilian Kolbe zmarł 14 sierpnia 1941 r. dobity zastrzykiem fenolu. Jego ciało zostało spalone w krematorium następnego dnia.
Papież Paweł VI ogłosił 17 października 1971 r. Ojca Maksymiliana Marię błogosławionym wyznawcą. Polskie władze państwowe 22 marca 1972 r. odznaczyły go pośmiertnie Złotym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari, a tym samym włączyły go do grona najwspanialszych Polaków – bohaterów. Papież Jan Paweł II 10 października 1982 r. zaliczył Ojca Maksymiliana do grona świętych męczenników Kościoła katolickiego i nazwał go męczennikiem miłości.
Zbigniew Izdebski