4 marca – 119 lat temu urodził się ks. Jerzy Wolff (1902-1985)

Artysta malarz, grafik, krytyk sztuki, duchowny katolicki.

Był wnukiem Augusta Wolffa, współzałożyciela słynnego wydawnictwa Gebethner i Wolff. Urodził się w Pokrzywnicy koło Pułtuska. Dzieciństwo i młodość spędził w Warszawie i w rodzinnym majątku matki w Wilczycach pod Sandomierzem.

W latach 1920-1926 studiował w krakowskiej ASP pod kierunkiem m.in. Felicjana Szczęsnego Kowarskiego. W latach 1927-1933 przebywał w Paryżu. Był współzałożycielem Komitetu Paryskiego (kapistów) organizującego pomoc dla polskich artystów we Francji. Od 1930 r. należał do malarskiej grupy „Zwornik” (był jej wiceprezesem). Przyjaźnił się z Zygmuntem Waliszewskim, Janem Cybisem i Józefem Czapskim.

Po powrocie do Warszawy miał pierwsze indywidualne wystawy (1936, 1938). Był kolorystą malującym przede wszystkim pejzaże. Zajmował się także grafiką, osiągając wielką biegłość, zwłaszcza w technikach metalowych. Wykonywał temperowe polichromie w kościołach.

Zajmował się również krytyką artystyczną, m.in. prowadząc dział recenzji plastycznych w „Prosto z mostu” Stanisława Piaseckiego oraz w „Arkadach”, gdzie w 1938 r. opublikował pierwszy entuzjastyczny artykuł poświęcony malarstwu Nikifora, stając się jego odkrywcą.

Okres okupacji hitlerowskiej spędził w Wilczycach. W 1944 r. inwentaryzował zbiory malarstwa pałacu w Kozłówce. W 1945 r. zamieszkawszy na warszawskiej Saskiej Kępie, włączył się aktywnie w organizację życia artystycznego. Był wiceprezesem Związku Polskich Artystów Plastyków (1947-1948). Wraz z Janem Cybisem redagował „Głos Plastyków”. Opublikował m.in. książkę o Aleksandrze Gierymskim (1948). Jego eseje o sztuce zostały zebrane w książce „Kształt piękna” (1973).

Podczas wakacyjnego pobytu we Francji latem 1948 r., w katedrze w Chartres doświadczył głębokiego przeżycia duchowego i po powrocie do Polski wstąpił do seminarium. Od 1952 r., po przyjęciu święceń kapłańskich pracował jako wikary w Aninie, Otwocku i Warszawie, a od 1958 r. do śmierci w Zakładzie dla Niewidomych w Laskach gdzie, zachęcony przez prymasa Wyszyńskiego, powrócił po przerwie do malowania (miał siedem wystaw indywidualnych).

Zmarł 8 grudnia 1985 r. w Laskach i tam został pochowany.