7 listopada – 87 lat temu zmarł gen. Eugeniusz Rodziewicz (1872-1934)

Oficer armii rosyjskiej, artylerzysta, Dowborczyk, generał dywizji Wojska Polskiego i działacz organizacji kombatanckich.

Urodził się w Tbilisi. Po ukończeniu miejscowego Korpusu Kadetów (1889) podnosił kwalifikacje wojskowe w oficerskich Szkołach Artylerii w Petersburgu i Carskim Siole (1908). W latach 1891-1915 awansował od podporucznika do pułkownika. W początkowym okresie pierwszej wojny światowej brał udział w walkach jako dowódca baterii. Od 1915 r. dowodził 1 Finlandzką Brygadą Artylerii Parkowej.

We wrześniu 1917 r. dołączył do I Korpusu Polskiego gen. Józefa Dowbor–Muśnickiego i został dowódcą dywizjonu moździerzy stacjonującego w Wysoczanach pod Witebskiem. W lutym 1918 r. podczas walk z bolszewikami, wyprowadził podległy mu oddział z ciasnego okrążenia. Wobec niemożności zabrania ze sobą armat całkowicie je zdemontował, zabierając ze sobą do Bobrujska zamki armatnie i przyrządy celownicze. Za tę postawę otrzymał później Order Virtuti Militari. W maju t. r. został awansowany na stopień generała.

Po demobilizacji Korpusu przebywał w Warszawie, gdzie pod okupacją niemiecką organizował związek niepodległościowy. Reskryptem Rady Regencyjnej z 25 października został oficjalnie przydzielony do Wojska Polskiego. Stojąc na czele Komisji Weryfikacyjnej do ustalenia stopni i starszeństwa aktywnie uczestniczył w jego formowaniu. Do kwietnia 1920 r. zajmował stanowisko Generalnego Inspektora Artylerii. W czerwcu 1919 r. pełnił funkcję przewodniczącego polskiej delegacji rozejmowej podczas rozmów we Lwowie.

W kwietniu 1920 r. generał został na własną prośbę przeniesiony do rezerwy i został członkiem zarządu spółki Zakładów Amunicyjnych „Pocisk”, jednak trzy miesiące później, w obliczu zbliżania się do stolicy armii bolszewickiej, powrócił do służby czynnej, w której powierzono mu dowodzenie artylerią 1 Armii, a następnie artylerią Okręgu Generalnego „Warszawa”.

Ostatecznie przeszedł w stan spoczynku w maju 1921 r. w stopniu generała dywizji. Zajmował się organizacją Stowarzyszenia Dowborczyków „Ku Chwale Ojczyzny” (1925). Został jego prezesem, a później honorowym członkiem. Pełnił również funkcję wiceprezesa Federacji Międzysojuszniczej Byłych Kombatantów (FIDAC), zrzeszającej weteranów państw ententy.

Zmarł w Druskiennikach. Spoczywa na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze Dowborczyków. (kw. A18, rz. 5 gr.1) w grobie odrestaurowanym w 2003 r. staraniem Stowarzyszenia Rodziewiczów.