109. rocznica śmierci Teofila Waligórskiego

109 lat temu, 12 sierpnia 1913 r., zmarł Teofil Waligórski, polityk, dziennikarz, publicysta polityczny, jeden z twórców Narodowej Demokracji.

Urodził się 5 marca 1859 r. w Mroczkowie, jako piąte dziecko Adama, urzędnika górniczego i Karoliny z domu Knake. Uczęszczał do prywatnej szkoły Hillera w Kielcach, a następnie do tamtejszego gimnazjum państwowego. Pracował początkowo jako górnik w kopalni, później jako urzędnik w składzie aptecznym i w fabryce Kraszewskiego w Warszawie (od 1878 r.). Po jej zamknięciu uzyskał urzędniczą posadę w fabryce Towarzystwa Akcyjnego „Rudzki i Ska” w Warszawie, gdzie przepracował następne 20 lat.

Od 1893 był członkiem Ligi Narodowej. Wchodził w skład jej Komitetu Centralnego (1896-1905, 1910-1913), Komitetu Krajowego (1893-1906) i Rady Głównej (1913 r.). Był także kierownikiem Ligi Narodowej na Królestwo Polskie oraz jej komisarzem na Warszawę (do 1902 r.) i z tej racji brał udział w jej corocznych zjazdach. Jako delegat Komitetu Centralnego Ligi Narodowej do spraw kresów północno-wschodnich założył koło Ligi w Wilnie (1897 r.). Uczestniczył w zebraniu założycielskim Towarzystwa Oświaty Narodowej (1899 r.) i wszedł w skład jego pierwszego Koła Głównego (zarządu).

W 1906 r. wszedł w skład Pierwszej Dumy, z guberni kieleckiej, gdzie wszedł w skład Koła Polskiego i był członkiem jego prezydium. Po rozwiązaniu Pierwszej Dumy, jesienią 1906 r., nie kandydował już ponownie. W latach 1906-1908 redagował w Warszawie dziennik „Naród”. Uchodził za jednego z najbliższych współpracowników Romana Dmowskiego, niemniej jednak należał wraz ze Stanisławem Bukowieckim i Zbigniewem Paderewskim do przeciwników jego ugodowej polityki w Dumie. Po rozłamie, jaki nastąpił w Komitecie Centralnym Ligi Narodowej w 1909, wycofał się z czynnej działalności politycznej.

Wiosną 1913 r. przeszedł operację serca, a rekonwalescencję odbywał w Merano we Włoszech. Zmarł na gruźlicę 12 sierpnia 1913 w Ojcowie.