19 listopada – 54 lata temu zmarł Bolesław Bielawski

Polityk narodowy, adwokat, senator I kadencji, członek Trybunału Stanu.

Urodził się w Koroczy na dalekich Kresach (ob. Rosja). Był synem lekarza. Studiował prawo na Uniwersytecie Kijowskim (1900-1905). Już u progu studiów przystąpił do Ligi Narodowej. W Kijowie zrobił aplikację adwokacką, pracował w banku jako pomocnik radcy; od 1911 r. został adwokatem.

W 1919 r. przeprowadził się do Warszawy, gdzie był wziętym prawnikiem. Jego klientami byli m.in. Maurycy Zamoyski, dla którego przeprowadził operację oddłużania ordynacji zamojskiej, a także rodzina Radziwiłłów procesująca się o ordynacje nieświeską i ołycką. W 1920 r., podczas wojny polsko-bolszewickiej był radcą prawnym Naczelnego Komisariatu Ziem Wołynia i Frontu Podolskiego.

W latach 1922-1927 zasiadał w Senacie RP jako członek klubu Związku Ludowo-Narodowego. W 1929 r., jako członek Trybunału Stanu sądził w głośnej sprawie ministra skarbu Gabriela Czechowicza. W latach 1930-1931 stał na czele Naczelnej Rady Adwokackiej i przewodniczył Zarządowi Głównemu Związku Adwokatów Polskich.

W okresie II wojny światowej za sprzeciwianie się usuwaniu z pracy adwokatów–Żydów, Niemcy usunęli go z zawodu. W latach 1941-1945 był prezesem Tajnej Naczelnej Rady Adwokackiej. W lipcu 1944 r. narodowcy wysuwali jego kandydaturę na następcę Prezydenta RP Władysława Raczkiewicza, lecz odmówił wyjazdu do Wielkiej Brytanii i przeprowadził się do Gdyni, gdzie od 1950 r. był wiceprezesem Sądu Okręgowego. Po kilku latach odnowienia zajęć adwokackich w stolicy, zamieszkał w Gdyni na stałe w 1962 r.

Zmarł w Sopocie. Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 221-V-5/6).