27 listopada – 56 lat temu zmarł Jan Bielatowicz (1913-1965)

27 listopada 2021

Pisarz, poeta, publicysta i krytyk literacki. Oficer Polskich Sił Zbrojnych. Działacz Stronnictwa Narodowego na emigracji.

Urodził się w Nisku na Podkarpaciu. Od 1922 r. mieszkał w Tarnowie, gdzie jego ojciec pełnił obowiązki lekarza miejskiego. W 1930 r. jako uczeń miejscowego gimnazjum, zadebiutował na łamach czasopisma „Nasze życie” wierszem pt. „Pieśń młodzieży”. Rok później założył młodzieżowe pismo „Czyn” i podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, gdzie wstąpił do Młodzieży Wszechpolskiej.

Jednocześnie pracował jako publicysta. Swoje wiersze, szkice i recenzje literackie drukował m.in. w tygodnikach „Powściągliwość i Praca”, „Wielka Polska” i „Głos Narodu”, a po uzyskaniu dyplomu (1937) także w „Prosto z Mostu” i „Głosie Narodu”.

W kampanii wrześniowej służył jako podchorąży rezerwy w 5 pułku strzelców podhalańskich. Przedostał się na Węgry, skąd uciekł z obozu internowania przez Turcję do Palestyny. W Hajfie wstąpił do Armii Polskiej na Wschodzie. Został żołnierzem 3 Batalionu Brygady Strzelców Karpackich, z którym w 1941 r. wziął udział w obronie Tobruku, a w 1944 r. w bitwie o Monte Cassino.

W tym czasie pisał wiersze i reportaże do prasy wojskowej ( min. do „Gazety Polskiej”, „Orła Białego”, „Kuriera Polskiego w Bagdadzie”, i „Dziennika Żołnierza APW”).

Po zakończeniu wojny pozostał we Włoszech, a w 1946 r. wyjechał do obozów żołnierskich w Wielkiej Brytanii. Po demobilizacji w 1948 r. podjął pracę w Katolickim Ośrodku Wydawniczym „Veritas”. Był kierownikiem literackim tygodnika społeczno-kulturalnego „Życie” i redaktorem Tygodnika Katolickiego „Gazeta Niedzielna” (1949-1951). W latach W 1951-1955 stał na czele redakcji „Życia”. Później kierował działem kulturalnym, ukazującego się w Paryżu, miesięcznika „Horyzonty” i wydawaną przez Veritas serią „Biblioteka Polska”. Współpracował z Rozgłośnią Polską Radia Wolna Europa. Gromadził i publikował dokumenty dotyczące szlaku bojowego Armii Polskiej na Zachodzie.

Był m.in. autorem czterotomowej antologii poezji żołnierskiej, tomu opowiadań z czasów kampanii włoskiej i uroczych wspomnień z rodzimego Tarnowa. W 1955 r. Związek Pisarzy Polskich na Obczyźnie przyznał mu nagrodę dla krytyka literackiego.

Był aktywnym członkiem emigracyjnego Stronnictwa Narodowego. Zasiadał w jego Komitecie Politycznym, a w 1963 r. został wybrany do Rady Jedności Narodowej. Romanowi Dmowskiemu poświęcił swą ostatnią książkę ( „Roman Dmowski jako pisarz”, Londyn 1965).

Od 1959 r. był częściowo sparaliżowany. Zmarł w Londynie. Spoczywa na Cmentarzu South Ealing.

Autor: Redakcja IDMN