30 stycznia – 120 lat temu urodził się Tadeusz Bielecki (1901-1982)

Polityk narodowy, sekretarz i następca Romana Dmowskiego, poseł II RP, animator Obozu Wielkiej Polski, prezes Rady Naczelnej Stronnictwa Narodowego i Rady Jedności Narodowej, publicysta i działacz emigracyjny.Pochodził z rodziny nauczycielskiej. Urodził się w Słupi koło Szczekocin. Maturę zdawał w Będzinie. W latach 1919-1926 mieszkał w Krakowie. Studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim zakończył doktoratem napisanym pod kierunkiem prof. Ignacego Chrzanowskiego. Wziął udział jako ochotnik w wojnie 1920 roku. Pracował jako nauczyciel gimnazjalny. W 1926 r. przeniósł się do Warszawy, gdzie kontynuował studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Podczas studiów związał się z obozem narodowym. W 1922 r. przystąpił do Młodzieży Wszechpolskiej, gdzie szybko zyskał pozycję lidera i koordynował akcję „numerus clausus”. W 1924 r. został przyjęty do tajnej Ligi Narodowej. Pozostawał pod wpływem idei chrześcijańskiego nacjonalizmu, krzewionej przez wybitnego dramaturga i swego przyjaciela Karola Huberta Rostworowskiego (w 1938 r. poświęcił mu monografię).Rekomendowany być może przez prof. Chrzanowskiego, przez rok (1926-1927) pełnił rolę osobistego sekretarza Romana Dmowskiego, a jednocześnie skupionej wokół niego tajnej Straży Narodowej. Po zamachu majowym zaangażował się w powstanie Obozu Wielkiej Polski (wymyślił jego nazwę). Kierując autonomicznym Ruchem Młodych OWP, tworzył zakonspirowane struktury Narodowej Organizacji Gimnazjalnej. Od 1928 r. pełnił funkcję kierownika Wydziału Wykonawczego Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego. Jego zasługą był dynamiczny rozwój ruchu narodowego, zwłaszcza w młodym pokoleniu (od 1933 r. był kierownikiem Sekcji Młodych SN). W 1934 r. sprzeciwiał się frondzie młodych i powoływaniu ONR. Był członkiem tajnego kierownictwa obozu narodowego powołanego przez Dmowskiego w 1934 r, tzw. „Siódemki” (od 1936 r. „Dziewiątki”). W lutego 1935 r., dzięki jego poparciu, został wybrany wiceprezesem Rady Naczelnej SN i rzeczywistym przywódcą endecji, co potwierdził jego wybór na prezesa SN w czerwcu 1939 r. Stał na czele partii narodowej przez 42 lata, aż do śmierci. Będąc liderem umiarkowanej grupy działaczy, która dopuszczała możliwość porozumienia z obozem sanacyjnym, znajdował się w ostrym konflikcie z frakcją najbardziej nieprzejednanych „antysanatorów” skupionych wokół Jędrzeja Giertycha. Po odbyciu kampanii wrześniowej, przedostał się do Paryża, gdzie w styczniu 1940 r. wszedł w skład Rady Narodowej —namiastki parlamentu, której przewodniczył Ignacy Jan Paderewski. Po upadku Francji dotarł do Londynu. Przez ponad 40 lat był jednym z głównych liderów i organizatorów polskiej emigracji. Jako prezes SN należał do krytyków układów Władysława Sikorskiego z ZSRR. W grudniu 1942 r. występował oficjalnie z żądaniem ustanowienia granicy zachodniej Rzeczypospolitej na Odrze i Nysie Łużyckiej. W końcu 1944 r. stał się filarem „antyjałtańskiego” rządu T. Arciszewskiego. W latach 1946-1947 był redaktorem naczelnym pisma narodowego „Myśl Polska”. W 1949 r. był współtwórcą Rady Politycznej, a w latach 1954-1971 prezesem Rady Jedności Narodowej skupiającej większość emigracyjnych ugrupowań. Wewnątrz obozu narodowego pozostawał nadal w głębokim konflikcie z Jędrzejem Giertychem, którego w 1961 r. usunął z szeregów partii, gdy ten ogłosił list do Chruszczowa.Wyrażał gorące poparcie dla podpisania układu PRL-RFN (1970) i uznania granicy zachodniej (1990). W procesie integracji Polski z Zachodem dostrzegał szansę na wyzwolenie się z komunizmu, lecz także zagrożenie z powodu dominacji Niemiec. W latach 70. patronował odrodzeniu ruchu narodowego w Polsce i wspomagał podziemną poligrafię. Szczególnie sympatyzował z Ruchem Młodej Polski.Zmarł w Londynie 5 lutego 1982 r. Został pochowany na Cmentarzu Gunnersbury.Opublikował relację pamiętnikarską pt. „W szkole Dmowskiego” (Londyn 1968).