6 listopada – 131 lat temu zmarł ks. Piotr Ściegienny (1801-1890)
6 listopada 2021Duchowny katolicki, działacz niepodległościowy, przywódca ludowy.
Był synem sołtysa wsi Blicza koło Kielc. Po ukończeniu szkoły wojewódzkiej pracował jako urzędnik i chłopski nauczyciel. W 1829 r. wstąpił w Warszawie do zakonu pijarów i w 1832 r. przyjął święcenia kapłańskie. Po kasacie zakonu od 1833 r. był księdzem diecezjalnym w parafiach południowej Lubelszczyzny.
W 1842 r. wśród tamtejszych chłopów, kleru i małomiasteczkowej inteligencji rozpoczął rewolucyjną agitację, wzywając do walki o niepodległość Polski i o pełne uwłaszczenie chłopów. Kolportował dostarczane przez emisariuszy ulotki, a także zredagowaną przez siebie tzw. „Złotą Książeczkę” – rzekomą bullę papieża Grzegorza XVI, która likwidowała własność i wzywała do walki z Rosją.
Zorganizowany przez niego konspiracyjny Związek Chłopski w porozumieniu z innymi organizacjami patriotycznymi wyznaczył na 27 października 1844 r. termin wybuchu powstania ludowego. Trzy dni przed zaplanowanym wybuchem, po tajnym wiecu we wsi Krajno pod Kielcami, ks. Ściegienny wskutek zdrady został aresztowany i po długim śledztwie wiosną 1846 r. skazany wraz z 24 innymi konspiratorami na bezterminowe zesłanie na Syberię.
Kapituła katedry lubelskiej usunęła go ze stanu duchownego.
Od 1847 r. przez 14 lat odbywał katorgę w kopalniach ołowiu i złota w Kraju Zabajkalskim. Założył tam stowarzyszenie „Ogół”, które skupiało polskich zesłańców politycznych. Dzięki amnestii ogłoszonej przez cara Aleksandra II w 1861 r. pozwolono mu na osiedlenie w Permie, w europejskiej części Rosji. Założył tam dom dla zesłańców, którzy etapami udawali się w głąb imperium. W 1871 r., po ćwierćwiecznym zasłaniu, mógł powrócić do kraju.
Zamieszkał w domu brata, we wsi Tarnawa pod Krasnymstawem. W 1883 r. zostały mu przywrócone prawa kapłańskie. Ostatnie lata przeżył jako kapelan szpitala bonifratrów na przedmieściach Lublina. Zajmował się działalnością pisarską.
Został pochowany na cmentarzu przy ulicy Lipowej w Lublinie w grobowcu rodzinnym biskupa Wnorowskiego.